ՊԱՐԱՊՈՒԹԻՒՆ I Գիրգոր Տապանեան

Ճամբադ քեզ կը սպասէ:

Արդէն կը հեռանաս հանդարտօրէն

դէպի տեղեր որոնց կը պատկանիս:

Ու նոյն ճամբով ամէն գացողները կը մեկնին:

Ու կը մոռցուին այն պարզ խօսքերը:

Գիտես. չ'արժեր:

Եթէ գիտնայիր ետ չէիր նայեր:

Իսկ.

Կարելի է որ նոյն ճամաբաները թափառած ենք:

Կարելի է որ նոյն դէմքերը տեսած ենք:

Կարելի է նոյն կայարանը տարբեր կառքեր սպասած ենք:

Ու ես.

Տնկած աչքերս պարապութեան, մինակ ... օտար:

Կարելի է դպած են մեր նայուածքները բախտի բերումով

Ու բարեբախտաբար յիշեր եմ այդ դպումը

ձմեռնային առտու մը՝

Պոսֆօրի վրայ՝

նաւով Գատըգիւղ անցած ատենս:

Նաեւ կարելի է այն լեղի թէյին մէջ զգացած եմ օտարութիւնը:

Մի կարծեր որ կը սպասեմ քեզ.

Միայն յուշերս,

Սուս-փուս ետ կ՛իյնամ պարապութեան,

Մինչեւ որ մոռնամ քու դէմքդ ու մնայ այն ցաւը:        

Գիրգոր Տապանեան

(Պոլիս)