ՊԶՏԻԿ ՀԱՅՐ | ՀԱՅԿ ԼՈՒԳԱՍ

Բարեւ

Դուն պզտիկ բան ես:                       Եւ հիմա հանգիստ ես:
Ես հանգիստ չեմ:

Քիչ մը ապուշ է աս պարագան,
ըլլալ հայր առանց պէպէքի:

Ապա՜ոյ

Ի՞նչ գրել, չեմ գիտեր:
Ո՞վ ես:                        Ո՞վ եմ...
Հայրիկ եմ հիմա, բայց ինչո՞ւ:

Էշ եմ:

Հոս նստիմ, հոն նստիմ եւ բան մը չըլլամ:

Պիտի գրեմ՝ ուրախ եմ,
Որովհետեւ  ուրախ եմ:

Բայց ինչո՞ւ:

Ինչո՞ւ աս պարագայի մէջ եմ:
Գոյութիւն ունիս եւ ուրախ եմ:
Ինչու դժուա՞ր է:
Գոյութիւն ունիս...

Իմ հայրիկս աւելի լաւ մարդ է, շատ մեծ ժպիտ ունի:
Դուն հայրիկս պիտի հաւնիս:
Զօրաւոր մարդ է:

Ես զօրաւոր չեմ:

Հիմա զօրաւոր չեմ, յետոյ պիտի ըլլամ:
Հիմա, ինզինքս պզտիկ կը զգամ, տկար կը զգամ,
բայց ուրախ եմ կարծեմ:
Պէտք է զօրաւոր ըլլամ:

կը ներես:

Զօրաւոր պիտի ըլլամ,
բայց հիմա չեմ:
Քու հայրիկդ եմ եւ տկար եմ, պզտիկ եմ,
Քեզի պէս:

Հայկ Լուգաս

(Լոնտոն)