ՆՈՅ | ԱԼԻՍԻԱ ԻՇԽԱՆԵԱՆ

Կը փորձէ քալել այնպէս, կարծես կը քալէ նշանաւոր կարմիր գորգերուն վրայէն:

Մէկը չի դիտեր զինք:

Ականջին ունի երաժշտութիւն, բայց քիչ ետքը պիտի մարէ: Չ'ուզեր խորունկ երեւիլ:

Երբ փոքր էր, մաման ըսած էր թէ ինք անձնասէր տղայ մըն է: Բայց ինչպէ՞ս կրնար անձնասէր ըլլալ, երբ Նոյ մուրացկանի մը դրամ տուաւ հինգ վայրկեան առաջ: Արդեօք այդպէս ըրաւ միայն որպէսզի մօրը սխա՞լը փաստէ: Արդէն այդ դրամը գէտնէն գտած էր:

Ինչ է նէ:

Դժուար է կեդրոնանալ այս մտածումներուն վրայ, երբ Նոյ կը փորձէ քալել այնպէս, կարծես երեք գիրք կը կրէ գլխուն վրայ: Շարունակելով այսպէս ու հասնելով տուն, ան պիտի ելլէ պատշգամ ու կանգնի տիեզերքի լռութեան առջեւ:

Նոյ պիտի ընկճուի վախկոտ կրեայի մը պէս ու աղօթէ: Պիտի աղօթէ մուրացկանին: Փոքրիկ աղջկան որ պաղպաղակ կը գնէր: Քրտնած մարզիկին որ կայծակի պէս քովէն անցաւ: Պիտի աղօթէ ծաղիկին որ կը թոռմէր, ծովուն որ աղտոտ էր: Պիտի աղօթէ մօրը, եւ հոս աչքերը քիչ մը պիտի ջրոտին:

Յաջորդ օր երբ Նոյին մայրը տունէն պիտի ճամբէ զինք «կը սիրեմ քեզի» մը ըսելով, ան պիտի չկարենայ պատասխանել եւ տունէն ելլէ նոր պատեան մը վրան առած:

Նոյ սիրել չի գիտեր, միայն գիտէ լալ: Կու լայ նոյնիսկ երբ կը կարծէ որ սիրահարած է: Բայց երբէք չէ սիրահարած:

Կը մտածէ թէ արդեօք հոգեբոյժի մը պէտք ունի՞: Կրնայ ըլլալ բոլոր մտահոգութիւնները կախարդութեան պէս անհետանան: Բայց ի՞նչ մտահոգութիւն:

Եթէ ուշի ուշով մտածէ իր կեանքին մասին, պիտի չըսէ՝ օհ, աշխարհիս վերջն է: Իրականութեան մէջ, եթէ ուշի ուշով մտածէ իր կեանքին մասին՝ ոչ մէկ մտահոգութիւն ունի: Միայն շուարած է ու սիրտը կը թափառի: Կը մնայ անհանդարտ: Օրը յիսուն անգամ տրամադրութիւնը կ'ելլէ-կ'իջնէ:

Իսկ եթէ աւելի՛ ուշի ուշով մտածէ, մտահոգութիւն չունենալէն աւելի պիտի վախնայ այն համոզումէն թէ կարող չէ բան մը տալու աշխարհին: Բան մը խորքէն, ստեղծագործութենէն, կտոր մը հոգիէն, սիրտէն կամ միտքէն:

Նոյ եթէ ուշի ուշով մտածէ իր կեանքին մասին, մտահոգութիւն չունենալէն աւելի պիտի վախնայ այն իրողութենէն որ ինք մտահոգութիւն չունի:

-շարունակելի-

Ալիսիա Իշխանեան

(Պէյրութ)